به درود

او...

 

 

او تسلی بخش اندوه نگاهم بود و رفت         چلچراغی در دل شام سیاهم بود ورفت

کاروانی از غزل را پیش رویم می نهاد       او تمام هستی من، تکیه گاهم بود و رفت

باز در کار دلم وامانده ام بی یاد عشق         او همیشه چاره ساز اشتباهم بود و رفت

رفت و دیدم آتشی بر دل نهاد                او به وقت بی کسی تنها پناهم بودو رفت

مانده ام بایک سکوت تلخ در راه جنون        حاصل تشویش سال و سهم ما بود و رفت

دوسال گذشت ؟تورفتی ما ماندیم بایه دنیایی افسوس